Η δύναμη των ανθρώπων είναι τα έργα τους και η δικαιοσύνη των ανθρώπων είναι ο χωρισμός των έργων τους ανάμεσα καλού και κακού. Βλέπουμε σ΄ αυτόν τον διαχωρισμό τους ανθρώπους ντυμένους με τα έργα τους. Ωστόσο από δω και πέρα μπορεί να λάμψει και να χρυσίσει η ποίηση της δικαιοσύνης. Αρκεί για τούτη το βίωμα πως τα έργα μας είναι και τα μη έργα μας, οπότε μετέχουμε στο δολοφόνο όσο μετέχουμε και στον άγιο. Βρισκόμαστε πια στο γυμνό σημείο της ενότητας, επειδή χωρίς αμφιβολία, ενότητα σημαίνει γυμνότητα. Κάτι που έχουμε ξεκρεμάσει από την ατομικότητα και το ελευθερώνουμε σε αδιάστατη ολότητα. Το υπέρλαμπρο γεγονός που συγχωρεί όλες τις αντιφάσεις, όπως είχε ξεστομίσει στο ωραίο παραμιλητό του ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. […] Καταλαβαίνουμε πόσο περιττά είναι τα όποια λόγια μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε φιλοσόφηση, όταν ο ποιητής αδράχνει το μεγάλο πεπρωμένο της Ενότητας, ανέσπερα φωτισμένος, και το ακοντίζει στην πηγή του. Αν είμαστε φυτά, θα έλεγα πως η γέννηση του άνθους είναι ανάγκη να μας αχρηστεύσει. Γιατί, βέβαια, δίχως το αχρήστεμα της ατομικότητας είναι αδύνατη η άνθηση της Ενότητας, ο λευτερωμός. Και τούτο είναι δύσκολο, επειδή η ατομικότητα είναι η μόνη γλυκειά δουλεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου